Yine bir soğuk kış günüydü… Takvimler 11 Aralık 1938’i gösterirken, tren Erzincan’a dumanı tüterek, rayların üzerinde ağır ağır yaklaştı. O an, yalnızca bir ulaşım aracının gelişi değil; bir şehrin Anadolu ile demir yolları üzerinden kurduğu güçlü bağın başlangıcıydı.
Takvimler 10 Aralık 1938’i gösterirken, Erzincan ilk kez trenle buluşmanın heyecanını yaşadı. Ertesi gün, 11 Aralık 1938’de, Erzincan Tren Garı resmen hizmete açıldı ve bu şehir için yeni bir dönem başladı. Sivas–Erzurum hattının önemli duraklarından biri olan Erzincan Garı’nın resmen hizmete açıldığı o gün, tren düdüğü kentin dört bir yanında yankılandı. Dağlarla çevrili, muazzam Erzincan manzarasında yükselen bu ses; umutların, gelişmenin ve yeni bir dönemin habercisi oldu. Raylar, Erzincan’ı yalnızca başka şehirlere değil, geleceğe de bağladı.
Aradan geçen yıllara, depremlere ve değişen zamana rağmen tren, Erzincan’ın hafızasında hep aynı yerini korudu. Özellikle 1939 Erzincan Depremi’nde ayakta kalan yapılardan biri olan gar binası, trenin bu şehir için ne denli simgesel olduğunun sessiz bir tanığı oldu.
Bugün hâlâ “çuf çuf” sesini duyduğunda çocukluğuna dönenlerin, gara her baktığında geçmişi hatırlayanların şehri Erzincan… Keşke anılarımızı daha da çoğaltabilsek, keşke Erzincan’ın her yerine trenle ulaşabilsek. Raylar yalnızca bir yerden bir yere değil; hatıralara, dostluklara ve ortak bir geçmişe de yol alsa…
Soğuk kış günlerinde bile içimizi ısıtan bu tren hatırası, 11 Aralık 1938’de başlayan ve hâlâ devam eden bir nostaljiyle, Erzincan’ın geçmişiyle bugününü birbirine bağlamayı sürdürüyor.
